Waarom ik als therapeut koos om mij te specialiseren in alles rondom de zwangerschap?
De basis van mijn keuze voor dit thema is gevormd door de manier waarop ik zelf moeder werd. Mijn weg om moeder te worden was namelijk een medisch circus en emotionele rollercoaster.
Mijn verhaal begint 25 jaar geleden. Al jong wist ik dat ik graag moeder wilde worden en toen ik net 25 was raakte ik spontaan zwanger. Helemaal gelukkig waren wij, toen wij in december 1999 ontdekte dat ik zwanger was.
De eerste kwaaltjes dienden zich aan en mijn buik groeide goed. Ik voelde zelfs al bij 16 weken voor het eerst beweging in mijn buik.
Ondanks de vreugde was de zwangerschap zwaar. Ik had erg veel buikpijn, maar de verloskundige zag dat wel vaker. Tot ik op 4 mei 2000 bij 23 weken zwangerschap bloed verloor.
Ik was gewoon op mijn werk, had erg veel buikpijn, maar dat leek er ondertussen bij te horen. Achteraf zijn dat weeën geweest, maar ik wist natuurlijk helemaal niet hoe dat zou voelen.
Niet veel later begonnen de heftige weeën en een paar uur later werd Eva✨ geboren. Zij was gezond, woog 600 gram en was 34 cm, wat best flink was voor 23 weken. Ze was nog niet levensvatbaar en is 3 kwartier later in mijn armen overleden.
Vol verdriet, schuldgevoel en zelfs schaamte gingen wij naar huis. De periode daarna was vreselijk. Geen getrappel meer in mijn buik en lege handen, ik kan nu nog de pijn voelen die ik toen had 🥲
Nog nooit heb ik mij zo eenzaam gevoeld. Vrienden en familie hadden geen idee hoe zij hiermee om konden gaan, wat behoorlijk pijnlijke situaties kon opleveren. Ik had intens verdriet en het was net alsof het er niet mocht zijn.
Ondanks alles besloten wij er eigenlijk meteen weer voor te gaan en dat lukte super snel! 4 september 2000 had ik weer een positieve zwangerschapstest 🙏✨
Nog vol verdriet, maar ook vol vertrouwen gingen de weken voorbij. Tot 21 weken verliep alles goed, maar bij controle bleek dat er weer een vroeggeboorte dreigde. Ik kreeg meteen een spoed operatie om de baarmoedermond dicht te maken en dat werkte voor nog 9 weken. Uiteindelijk op 5 maart 2001 werd Lotte geboren met 30+2 weken.
Lotte was kerngezond en een pittig vechtertje. Ze was piepklein, 1440 gram, 42 cm en had moeite met ademen. Ze kreeg beademing en later nog een infectie, waardoor ze weer terug aan de beademing moest. 6 weken duurde het voordat ze mee naar huis mocht. Wat overigens, gezien de omstandigheden, super snel was.
De eerste periode met Lotte thuis bleef het spannend en onzeker. Dat lag niet aan haar, want zij deed het geweldig. Het was vooral mijn angst om haar ook te verliezen.
Het heeft jaren geduurd voordat die angst minder werd.
Een broertje of zusje voor Lotte
Iets meer dan een jaar verder besloten wij zonder enige twijfel toch dat wij heel graag een broertje of zusje voor Lotte wilden. Ook toen raakte ik weer super snel zwanger.
Dit keer namen de artsen geen risico en werd mijn baarmoedermond al met 11 weken zwangerschap dichtgemaakt. Dat werkte, tenminste dat dachten wij…….
Met 28 weken dreigde ik weer te gaan bevallen. Ik kreeg de boodschap ga liggen en broeden zo lang als je kunt. Bijna 4 weken ging dat goed en daarmee groeide het vertrouwen ook weer.
Tot ik op 24 maart 2003 wakker werd met gebroken vliezen. Binnen 5 minuten kreeg ik ook weeën, waardoor wij met een noodvaart naar het UMC snelden. Daar is nog geprobeerd de weeën te remmen, maar dat lukte niet.
Uiteindelijk is Sofie nog voor de middag geboren bij 31+5 weken zwangerschap. Ook Sofie was kerngezond en met 2000 gram en 44 cm al flink voor de termijn! 😍 Echt een lekker dikkerdje op de NICU.
Het was een domper dat wij weer een ziekenhuis periode in moesten en zeker omdat Lotte ook onze zorg en liefde nodig had. De start van Sofie was daarentegen heel anders, zij had geen beademing nodig en mocht na 5 weken mee naar huis.
Er gingen jaren voorbij, waarin wij genoten van onze meiden. Lotte ging naar school en Sofie mocht ook bijna naar groep 1. Ondanks alles wat we hadden meegemaakt kroop het bloed waar het niet gaan kan kon…..
Er was nog één zieltje aan het drammen dat hij ook wilde komen. Totaal onverwacht raakte ik zwanger en dat was de spannendste en meest stressvolle zwangerschap van allemaal, tenminste voor mij!
Met 11 weken werd de baarmoedermond dichtgemaakt en nam ik volledige rust. Er kwam een bed in de woonkamer, we maakten een oppas- en zorgschema voor onze meiden. Ik kreeg wekelijkse controles in het UMC en preventief progesteron injecties om mijn baarmoeder rustig te houden. Tot 29 weken kon ik tussen het rusten door nog wel het een en ander zelf doen.
Na de 29e week verliep het allemaal enorm gestresst, zo verbleef ik 2 keer een paar nachten in het ziekenhuis vanwege bloedverlies. Wat waarschijnlijk kwam door de geopereerde baarmoedermond.
Het vertrouwen groeide en ik kwam steeds verder, maar toch ook deze zwangerschap eindigde in een vroeggeboorte. Sjoerd kwam 10 juli 2007 met 34+5 weken, na een emotioneel zware bevalling ter wereld.
Ook Sjoerd was kerngezond en woog maar liefst 2530 gram, wat behoorlijk flink was voor die termijn. Het was een verdrietige domper dat ook hij weer te vroeg kwam, maar gelukkig mocht hij al na 10 dagen mee naar huis.
Ons gezin was compleet!!
Hoe het kwam dat mijn kinderen allemaal te vroeg geboren werden?
Wat ik heb meegemaakt is iets wat bijna nooit gebeurt, dus geen angst als je dit leest en al eerder een vroeggeboorte hebt gehad. Er speelt van alles mee in mijn situatie. Zo heb ik een baarmoedermond die snel korter wordt, ik draag een bacterie bij me, heb een tussenschot in mijn baarmoeder en van nature een lage progesteronspiegel. Door letterlijk te broeden bleef het rustig in mijn buik en kon ik daardoor zwanger blijven, tot op zekere hoogte, omdat er ook geen plaats genoeg was in de baarmoeder.
Ik ben super dankbaar en ongelooflijk trots op mijn lieve kinderen! De weg er naartoe heeft bij mij wel diepe sporen achter gelaten. Zo gaat er geen dag voorbij dat ik niet even aan Eva✨ denk, maar ik ben moeder en er zijn zoveel vrouwen die dat helaas niet kunnen zeggen.
Nog steeds blijft alles rondom vruchtbaarheid, zwangerschap en bevalling mij boeien. Mijn afstudeerrichting voor de voetreflex opleiding was dan ook snel gevonden en regelmatig volg ik nog extra scholingen.
Als geen ander begrijp ik hoe kwetsbaar dit onderwerp is en waar je tegenaan kunt lopen. Zelf had ik destijds graag extra hulp gehad, daarmee waren de vroeggeboortes waarschijnlijk niet te voorkomen geweest, maar ik had mijn kinderen wel een andere start kunnen geven.
Precies daarom doe ik dit werk met zoveel liefde en passie. Ik bouw een warme band op met mijn cliënten wat er regelmatig voor zorgt dat ik weer herinnerd wordt aan mijn eigen verhaal, maar dat is helemaal prima. Vergeten doe je het namelijk nooit! ✨
Iedere positieve zwangerschapstest die ik mag ontvangen is een feestje voor mij! Als ik daarna mijn cliënte ook nog mag begeleiden tijdens de zwangerschap en richting de bevalling dan ben ik dankbaar dat ik mijn ervaring en kennis daarvoor kan gebruiken